Hond

De ziekte van Addison, in medische termen ook wel hypoadrenocorticisme genoemd, is een aandoening waarbij de bijnieren van het dier onvoldoende functioneren. De ziekte veroorzaakt soms alleen vage klachten. In zo'n geval kunt u als eigenaar opmerken dat er "iets mis" is met het dier, maar het is lastig om het probleem goed te beschrijven. Door de vage klachten kan het ook voor dierenartsen een lastige ziekte zijn om vast te stellen. De diagnose van de ziekte wordt daarom nog al eens gemist. 

Wat is Addison?

Zoals gezegd werken de bijnieren niet goed bij dieren met Addison's. De bijnieren produceren twee groepen hormonen: de mineralocorticoïden en de glucocorticoïden. Bij deze ziekte ontstaan een tekort aan beiden. De mineralocorticoïden zijn verantwoordelijk voor het in stand houden van de zout en vochtbalans in het lichaam. Door te lage gehaltes mineralocorticoïden raken de zoutbalansen verstoord waardoor het dier een verlaagde bloeddruk, een vertraagde hartslag en een verminderde doorbloeding van het lichaam kan krijgen. De glucocorticoïden zijn verantwoordelijk voor o.a. de suikerspiegel in het bloed. Door gebrek aan deze hormonen daalt dus het bloedsuiker en zal het dier zichzelf futloos en zwak voelen. De ziekte komt vooral voor bij de hond en is zeldzaam bij de kat. Teven hebben meer kans op deze ziekte dan reuen.

Oorzaak

De exacte oorzaak van de ziekte van Addison is onbekend. Er wordt onder andere gedacht aan een auto-immuunziekte waarbij de bijnierschors beschadigd wordt. Maar ook het onvoldoende aansturen van de bijnieren door de hypofyse (een klier in de hersenen) kan een oorzaak zijn. Daarnaast zijn er nog menselijke oorzaken: als het dier de ziekte van Cushing heeft (bijnieren die te actief zijn) kan een te hoge dosering van medicatie bij deze ziekte leiden tot een onvoldoende functioneren van de bijnieren. Maar ook als het dier langere tijd prednison toegediend krijgt en de medicatie plotseling gestopt wordt, kan de ziekte van Addison ontstaan.

Symptomen

De symptomen kunnen sterk variëren. In sommige gevallen zijn er milde klachten zoals: chronisch braken, af en toe diarree, bloed in de ontlasting, sloomheid, vermageren, slechte eetlust, veel drinken en meer plassen. Bij andere dieren komt de ziekte zo snel op dat deze acuut erg ziek worden en in shock raken: het dier wordt slap, koud, raakt uitgedroogd en krijgt een trage pols. 

Diagnose

Op basis van de symptomen en het verhaal van de eigenaar kan er een vermoeden van Addison ontstaan, maar omdat de symptomen sterk kunnen variëren is verder onderzoek noodzakelijk. De diagnose wordt gesteld door een algemeen bloedonderzoek en ACTH-stimulatietest. Bij deze laatste test wordt er bloed afgenomen, vervolgens wordt het hypofysehormoon (ACTH) wat de bijnieren aanstuurt ingespoten en een uur later wordt er nogmaals bloed afgenomen. In beide bloedmonsters wordt de spiegel van het bijnierhormoon bepaald en op basis van de reactie op het ingespoten ACTH kan de diagnose Addison worden gesteld.

Behandeling

De behandeling van Addison bestaat uit het toedienen van de hormonen waar het lichaam zelf te weinig van produceert om zo de bloedspiegels te herstellen. Deze hormonen zijn beschikbaar in pilvorm. Het is verstandig de dosering van deze hormonen regelmatig via bloedonderzoek te controleren.

Steeds meer honden vertonen allergische reacties op uiteenlopende stoffen. De meest voorkomende allergiën bij zowel hond als kat zijn vlooienallergie en voedselallergie. Regelmatig zien we dieren met een gezicht dat plots dik wordt en waarbij er plotseling overal bulten opkomen (zogenaamde type 1 allergische reactie). Als oorzaken hiervan kunt u, naast voedsel-en vlooienallergie, ook denken aan een reactie op vaccinaties, insectenbeten, stoffen in de lucht of contact met bepaalde planten. Daarnaast kunnen er ook allergische reacties op bepaalde medicatie optreden. We zien deze type 1 allergische reactie vooral bij jonge honden van kortharige rassen, maar het komt ook voor bij andere rassen en soms bij katten. 

Symptomen

Verspreid over het hele lichaam kunnen er harde, duidelijk begrensde, bulten opkomen. Dit kan zeer snel gaan: binnen één uur kan een dier volledig onder deze bulten zitten. De bulten gaan vaak gepaard met jeuk. In ergere gevallen kunnen ook de slijmvliezen gaan zwellen. Hierbij kunt u gezwollen lippen, oogleden, wangen en poten zien. Deze zwellingen noemen we ook wel angio-oedeem. Door de erge zwelling van de slijmvliezen kunnen de luchtwegen vernauwen waardoor het dier moeilijker adem kan halen.

Diagnose

Op basis van de snelheid waarin de klachten zijn ontstaan en het uiterlijk van de bulten, kan de diagnose met grote zekerheid worden gesteld. Verdere onderzoeken zijn doorgaans niet nodig.

Behandeling

De snel opgekomen bulten verdwijnen doorgaans weer binnen enkele uren tot dagen. Toch is het raadzaam om met een allergische reactie altijd naar de dierenarts te gaan zodat deze medicatie kan toedienen om de allergische reactie te stoppen/onderdrukken. De reden hiervoor is dat de reactie kan beginnen met alleen bulten over het hele lichaam maar geleidelijk ook zwelling van de slijmvliezen met benauwdheid tot gevolg kan optreden en omdat het dier door een allergische reactie in shock kan gaan. Kortom: beter erger voorkomen dan achteraf genezen!

Honden (en katten) hebben aan beide de kanten van de anus een anaalklier. Deze klieren produceren een dunne, bruingele, sterk ruikende vloeistof. De door de klieren geproduceerde vloeistof wordt opgeslagen in de anaalzakjes. Deze zakjes monden ieder via een afvoergang uit in de anus. Telkens als het dier poept komt er wat van deze vloeistof vrij en met deze vloeistof zet de hond zijn geur af in de omgeving. Daarnaast kunnen dieren bij angst de anaalklieren legen om zo de omgeving af te schrikken.

Wat is het probleem?

Problemen met de anaalklieren komen bij zo'n 50% van de honden voor. Bij katten zijn problemen met deze klieren zeldzamer. De problemen beginnen meestal met een overvulling van de anaalzakjes. De druk van de overvulde anaalzakjes veroorzaken het dier irritatie en pijn. Wanneer er een infectie in de anaalzakjes terecht komt kan de inhoud dik en etterig worden en kan er een abces ontstaan. Dit is zichtbaar door een zwelling naast de anus, maar meestal wordt dit pas opgemerkt als het abces al is opengebarsten. In het laatste geval is er een soort krater zichtbaar naast de anus. In sommige gevallen worden de problemen veroorzaakt door een goedaardige tumor van de anaalklieren. 

Oorzaak

De exacte oorzaak van anaalklierenproblemen is onbekend. De overvulling van de anaalzakjes zou kunnen ontstaan door een (tijdelijke) afsluiting van de afvoergang. Zo'n afsluiting kan ontstaan doordat het dier diarree heeft, of wanneer de anaalklier vloeistof dikker is als normaal en deze hierdoor een afsluitende prop veroorzaakt. Een andere oorzaak kan zijn dat de afvoergangen van de anaalzakjes te nauw zijn of dat de stand van de anaalklieren afwijkend is door bijvoorbeeld overgewicht. De meest genoemde oorzaak van anaalklierproblemen is een ontsteking waarbij het slijmvlies van de zakjes gaat zwellen.

Symptomen

De symptomen van problemen aan de anaalklieren kunnen sterk variëren. In sommige gevallen verspreiden de dieren alleen een zeer typische geur. In andere gevallen hebben de dieren lichte irritatie/jeuk waarbij u kunt zien dat ze met hun anus over de grond trekken (beter bekend als "sleetje rijden"). In ergere gevallen kunnen de dieren door de erge jeuk het gebied rondom de anus kapot gaan likken en bijten met bijkomende huidontstekingen tot gevolg. De problemen zijn vaak zeer hardnekkig: als een hond eenmaal problemen heeft met de anaalklieren zal deze hier doorgaans niet meer vanaf komen. De problemen zullen dan om de zoveel tijd opnieuw op komen zetten. De frequentie waarin dit gebeurt kan wel sterk variëren

Behandeling

De behandeling bestaat vaak uit het manueel legen van de anaalzakjes. Dit kan gedaan worden van buitenaf of met een gehandschoende vinger van binnenuit. Laat dit laatste altijd doen door iemand met ervaring! Ga nooit zelf preventief de anaalklieren uitknijpen want hierdoor kunt u juist een ontsteking in de hand werken. In sommige gevallen zijn de anaalklieren zo ontstoken dat er na het uitknijpen een kuur ontstekingsremmer wordt meegegeven. Wanneer er aanwijzingen zijn voor een infectie of abces, kan het nodig zijn een antibioticumkuur voor te schrijven.

Wanneer een hond erg vaak last heeft van de anaalklieren ( meer dan een keer per maand) is er de mogelijkheid om het dier te opereren. Bij deze operatie worden de huid en anaalzakjes eronder geopend en aan elkaar vastgehecht. Hierdoor monden de anaalzakjes via de huid rechtstreeks uit in de buitenwereld waardoor ze niet meer verstopt kunnen gaan zitten. Deze techniek is veiliger dan de "oude" techniek waarbij de anaalklieren/zakjes volledig verwijderd werden. Bij deze ingreep was er namelijk risico op incontinentie na de operatie.

Besmettelijke hondenhoest (vroeger kennelhoest genoemd) is een ziektesyndroom wat veel voorkomt bij de hond en wat een infectie/ontsteking van de bovenste luchtwegen veroorzaakt. Het is een, zoals dierenartsen het noemen, complexziekte. Dit houdt in dat er verschillende virussen en bacteriën zijn die besmettelijke hondenhoest kunnen veroorzaken. Vaak veroorzaakt een virus een lichte vorm van besmettelijke hondenhoest (af en toe wat kuchen) maar doordat het virus de weg vrij maakt voor bacteriën kunnen deze een tweede infectie veroorzaken waardoor het dier nog zieker wordt. De ziekte wordt overgedragen door contact met zieke dieren en kan zich over korte afstand ook via de lucht verspreiden. Hierdoor wordt de ziekte vooral gezien op plaatsen waar veel honden op een kleine ruimte zitten zoals een asiel of pension, maar ook op druk bezochte honden uitlaat gebieden en stadsparken is een besmetting zo gebeurd. De ziekte is zeer besmettlijk maar zal vrijwel nooit tot overlijden van het dier lijden.

Symptomen

De symptomen kunnen variëren naar gelang het virus of de bacterie die de problemen veroorzaakt. In alle gevallen zal het dier een droge, pijnloze hoest vertonen. Soms lopen de dieren zo te hoesten dat hierbij slijm mee wordt opgehoest waardoor het lijkt alsof het dier braakt. Daarnaast zijn de lymfeknopen in de hals opgezet en heeft het dier vaak koorts. Door de koorts (en uitputting van het hoesten) kan het dier lusteloos overkomen en slechter willen eten en/of drinken. Soms wordt ook neusvloei en ontstoken ogen gezien.

Het parainfluenza virus echter kan ergere klachten geven. Wanneer het dier enkel besmet raakt met dit virus is het ziekteverloop mild: plots opkomende hoest, koorts en neusvloei. Maar wanneer er een bacteriële infectie met bordetella bronchiseptica overheen komt, kan dit leiden tot een ernstige longontsteking waar het dier zelfs aan kan overlijden. Om deze reden kan er tegen dit virus en deze bacterie worden gevaccineerd om besmettelijke hondenhoest te voorkomen.

Behandeling

Wanneer u het vermoeden heeft dat uw dier aan de hier genoemde aandoening lijdt, gaat u dan met uw dier naar de dierenarts. Deze zal uw dier onderzoeken, de diagnose stellen en in overleg met u de beste behandeling bepalen. 

Voorkomen

Tegen het virus parainfluenza en de bacterie bordetella bronchiseptica kan worden gevaccineerd, omdat deze twee ziekteverwekkers (indien ze tegelijk het dier besmetten) tot ernstige longontstekingen en de dood kunnen leiden. Tegen de andere verwekkers is geen vaccinatie mogelijk. Wanneer u uw dier een vaccinatie tegen besmettelijke hondenhoest laat geven, kan hij of zij de mildere varianten nog altijd krijgen.

Chronische nierinsufficiëntie (CNI) of kortweg nierfalen, is een van de meest voorkomende ziektes bij oudere honden. Het aantal honden dat CNI krijgt neemt steeds verder toe. Op dit moment krijgt ongeveer 15% van de oudere honden (ouder dan acht jaar) ooit last van nierproblemen.

Nierfalen bij de hond staat in de samenleving en op internetfora bekend als een ernstige ziekte waar honden snel aan dood gaan. Dit is echter maar gedeeltelijk waar. Nierproblemen zijn zeer goed te ondersteunen met minimale middelen (zoals enkel andere voeding geven), mits het op tijd wordt opgemerkt. En hierin schuilt het grootste probleem: de meeste eigenaren merken pas in een zeer laat stadium dat er iets mis is met de hond.

Wat is CNI?

Wanneer we het over de nier hebben moet u dit orgaan zien als niets anders dan duizenden piepkleine filtertjes: filtertjes waar het bloed doorheen stroomt en waar overtollige afvalstoffen, zouten en vocht uit worden gefilterd. Bij CNI vallen deze filters één voor één uit. In het begin is dit geen groot probleem want de nieren hebben een grote reservecapaciteit van 50%. 

Maar wanneer er meer dan 50% van de filters stuk is, ontstaan er problemen. De nieren zijn dan niet meer voldoende in staat om in dezelfde hoeveelheid urine alle afvalstoffen kwijt te kunnen: de nieren kunnen de urine niet meer goed concentreren. Het lichaam gaat dit oplossen door meer te gaan drinken, want als er meer vocht is, is er meer urine. Vergelijkt u dit met een kopje thee waar u suiker in schept, op een gegeven moment zit er zoveel suiker in de thee dat dit niet meer oplost en op de bodem van het glas valt. Door simpelweg meer thee in het kopje te gieten, kan er meer suiker oplossen. De nieren werken volgens ditzelfde principe. 

Door meer te gaan drinken wordt de functie van de nieren in stand gehouden, maar de keerzijde van deze compensatie is, dat de filters die niet stuk zijn nóg harder moeten werken, waardoor zij ook weer eerder kapot gaan en de nierfunctie dus steeds sneller achteruit gaat.

Op een bepaald punt kan het dier niet nóg meer gaan drinken. Vanaf dit punt kan het lichaam zijn eigen gebrek niet meer compenseren en gaan de afvalstoffen zich ophopen in het bloed. Nu wordt de hond echt doodziek: hij/zij gaat braken, wil niet meer eten, wordt suffer, gaat vermageren, verzorgt zichzelf niet meer en gaat uit de bek stinken. Helaas zien wij de hond in onze kliniek vaak pas in dit stadium van de problemen.

Hoe CNI nu exact begint is vaak onduidelijk. In 95% van de gevallen is er geen andere oorzaak te achterhalen dan erfelijkheid.

De symptomen

In het beginstadium zien we als eerste symptoom dat de hond geleidelijk aan meer gaat drinken (en dus ook plassen). De klachten zullen zich langzaam uitbreiden met minder eetlust, sufheid, gewichtsverlies, braken en diarree. Verder zal de kwaliteit van de vacht achteruit gaan, kan de hond uit de bek gaan stinken en kan de conditie achteruitgaan doordat er bloedarmoede ontstaat. Maar, niet bij elk dier zijn alle klachten aanwezig. En de ernst van de klachten is niet altijd evenredig met de graad van het probleem.

De diagnose

Op basis van de klachten waarmee een hond bij ons komt is de verwachting dat het om een nierprobleem gaat vaak al snel geschapen. Al is dit lastiger als bij de kat, omdat er bij de hond meer ziektes zijn die de klacht van meer drinken en plassen kunnen verklaren dan bij de kat. Wanneer wij de hond onderzoeken kunnen we tekenen van bloedarmoede vinden en naar de nieren voelen, deze zijn bij CNI vaak verkleind en onregelmatig. Maar dit alles maakt de diagnose van CNI waarschijnlijk, maar bevestigt deze niet.

Om de diagnose te bevestigen en andere oorzaken uit te sluiten is er een bloedonderzoek nodig. In dit bloedonderzoek kijken we naar de nierwaarden (creatinine en ureum), bij een nierprobleem zullen deze verhoogd zijn. Daarnaast kijken we naar de zoutgehaltes (met name het fosfor gehalte) omdat deze ook vaak verstoord raken bij nierfalen. En tot slot kan er worden gekeken of er bloedarmoede aanwezig is. Daarnaast is er een urineonderzoek nodig om na te gaan hoe geconcentreerd de urine is. Is de urine namelijk goed geconcentreerd maar zijn de nierwaarden wel verhoogd, dan weten we dat we met een ander probleem dan CNI te maken hebben.

De behandeling

CNI is een aandoening die op den duur tot het overlijden van de hond zal leiden, want we kunnen het aftakelingsproces van de nieren niet stoppen of ongedaan maken. Wat we wel kunnen doen is dit proces sterk vertragen. Het is echter afhankelijk van het stadium waarin de diagnose wordt gesteld, hoe de behandeling er uiteindelijk uit gaat zien. Wanneer de problemen in een vroeg stadium worden opgemerkt, wanneer de hond alleen nog maar meer drinkt en plast en verder nog geen klachten heeft, is enkel andere voeding vaak al voldoende!

Er zijn speciale dieetvoeders op de markt om de nieren te ondersteunen. Het grootste probleem bij nierfalen is de opstapeling van ureum in het bloed. Dit stofje werkt namelijk misselijkmakend en is hierdoor de oorzaak van het “ziek worden” van de hond. Ureum is een afvalproduct wat ontstaat bij de verwerking van eiwitten. Door dus een voeding te geven met weinig eiwit, ontstaat er minder ureum en zullen de klachten verminderen. Daarnaast is een laag gehalte aan fosfor in de voeding van belang. Dit om de zoutgehaltes van fosfor en calcium in het bloed stabiel te houden. In een later stadium van de ziekte kan het nodig zijn om medicatie bij te gaan geven die ervoor zorgt dat de nieren efficiënter werken.

Prognose

Zoals aangegeven kunnen we de aftakeling van de nieren niet stoppen of ongedaan maken. Op langere termijn zullen de nierproblemen dan ook tot het overlijden van het dier leiden. Wanneer u een goed nierdieet geeft kan de overlevingsduur van uw hond echter met een factor drie worden verlengd in vergelijking met normale voeding! (gemiddeld drie jaar in plaats van tien maanden)

In het algemeen geldt: hoe vroeger de nierproblemen worden opgemerkt, hoe langer de levensverwachting van de hond met de juiste voeding en medicijnen is!

Complicaties

De nieren en het hart zijn zeer sterk afhankelijk van elkaar. De nieren zijn namelijk verantwoordelijk voor het in stand houden van de bloeddruk. Wanneer dit, zoals bij CNI, faalt kan de bloeddruk bij de hond gaan stijgen. Deze hogere bloeddruk kan vervolgens leiden tot schade aan de hartkleppen. Met lekkende hartkleppen tot gevolg. 

We zien vrij regelmatig dat dieren met nierproblemen ook hartproblemen hebben of deze op den duur ontwikkelen. 

Hondenziekte, ook wel Canine Distemper of ziekte van Carré genoemd, is een virale infectie die hersenvliesontstekingen bij de hond kan veroorzaken. Het virus valt onder dezelfde klachten als het mazelen virus bij de mens en kan soortgelijke neurologische klachten veroorzaken, maar het hondenvirus is niet besmettelijk voor de mens en andersom. Het virus wordt vooral overgedragen door direct contact tussen honden, maar ook via kleding en voorwerpen als manden en voederbakken. Wanneer een drachtige teef tijdens de dracht besmet raakt met het virus, kan dit leiden tot abortus. Als de pups toch geboren worden zullen zij binnen vier tot zes weken neurologische klachten ontwikkelen.

Symptomen

Veel infecties met het distempervirus verlopen zonder symptomen, maar hierin schuilt juist het gevaar. In een groep pups kan een besmette pup rondlopen die zelf niet ziek wordt, maar op deze manier wel ongemerkt alle andere pups besmet. Het virus kan bij dieren van alle leeftijden klachten veroorzaken. De ergste klachten zien we bij jonge honden.

Ongeveer zes dagen na de besmetting zal er een periode van koorts, sufheid en oog- en neusuitvloeiing van twee dagen optreden. Het dier lijkt te herstellen maar na ongeveer drie dagen komen de klachten terug. Ongeveer een week na het begin van deze tweede koortsperiode breiden de klachten zich uit: oogonsteking, neusontsteking, keelonsteking en hoesten treden op. Hierdoor kan deze ziekte worden verward met besmettelijke hondenhoest. Daarnaast gaat het dier braken, krijgt diarree en vaak ontwikkelt zich een longontsteking. 

Vervolgens treden er neurologische klachten op. Deze kunnen acuut zijn zoals depressie, omvallen, cirkelbewegingen, epileptische aanvallen, coma en uiteindelijk de dood. Ze kunnen ook trager verlopen en beginnen dan met epilepsie wat zich geleidelijk uitbreid naar verlammingen. Aangezien dit irreversibel is, wordt het dier helaas vaak ingeslapen.

Diagnose

Het is lastig om de diagnose te stellen als het dier nog leeft. Op basis van de symptomen kan een vermoeden van de ziekte worden gevormd maar om de diagnose te bevestigen is er verder onderzoek nodig op bloed of weefselbiopten in het laboratorium. 

Behandeling

Wanneer u het vermoeden heeft dat uw dier aan de hier genoemde aandoening lijdt, gaat u dan met uw dier naar de dierenarts. Deze zal uw dier onderzoeken, de diagnose stellen en in overleg met u de beste behandeling bepalen. U kunt deze ziekte voorkomen door uw hond er tegen te laten vaccineren. 

Mammatumoren zijn tumoren (kanker) van de melkklieren. Deze tumorsoort is na huidtumoren de meest voorkomende tumorsoort bij de hond en de op twee na meest voorkomende tumorstoort bij de kat. Bij de hond gaat het in ongeveer 50% van de gevallen om een kwaadaardige tumor. Bij de kat gaat het in 90% van de gevallen op een kwaadaardige tumor.

Het probleem met kwaadaardige tumoren is dat deze erg snel groeien en makkelijk uitzaaien. Meestal zaait deze tumorsoort zich uit naar de longen en/of de lever. Omdat veel mensen te lang wachten met het naar de dierenarts gaan als er knobbels van de melkklieren worden gevoeld, zijn de kwaadaardige tumoren op het moment van het stellen van de diagnose vaak al uitgezaaid.

Symptomen

Het is aan de buitenkant nooit met zekerheid te zeggen of een melkkliertumor goed- of kwaadaardig is, ook al zijn er bepaalde tekenen die hierop kunnen wijzen. Goedaardige tumoren zitten meestal vrij los en groeien langzaam terwijl kwaardaardige vast zitten, snel groeien en vaak onregelmatig aanvoelen. Maar schijn kan hierin bedriegen. Wanneer u te lang wacht en een kwaadaardige tumor is al uitgezaaid kunt u secundaire klachten gaan zien door de uitzaaiingen. Indien de longen aangetast zijn zult u zien dat het dier steeds benauwder wordt en de conditie hard achteruit gaat. Als de lever aangetast is zal het dier algemeen ziek worden: slechter gaan eten, braken, diarree en geelzucht kunnen worden gezien. Daarnaast vreten tumoren erg veel energie waardoor het dier vaak snel gaat afvallen.

Diagnose

Op basis van de uiterlijke kenmerken van een tumor is een vermoeden uit te spreken of het om een goedaardige of kwaadaardige tumor gaat. Om dit te kunnen bevestigen, kunnen er met een naald een aantal cellen uit de tumor worden gehaald en in het laboratorium worden beoordeeld. Wanneer de diagnose "kwaadaardig" wordt gesteld is het belangrijk eerst na te gaan of er uitzaaiingen zijn door foto's te maken van de longen en buik, voordat er tot behandeling over wordt gegaan. Als het goedaardig is zal er altijd worden geadviseerd om de tumor te verwijderen, omdat grote goedaardige tumoren het dier kunnen gaan belemmeren in het dagelijks leven en omdat goedaardige tumoren op den duur ook kwaadaardige kunnen worden.

Behandeling

Indien de tumor goedaardig is, is het advies operatief verwijderen. Indien de tumor kwaadaardig is en niet uitgezaaid, is het advies zo snel mogelijk operatief verwijderen. Indien de tumor kwaadaardig is en wel uitgezaaid, dan is helaas geen behandeling meer mogelijk.

Prognose

De te verwachten overlevensduur bij een goedaardige tumor die volledig verwijderd is, is meer dan twee jaar.
De te verwachten overlevensduur bij een kwaadaardige, reeds uitgezaaide tumor is vier tot acht maanden. 

Vlooienproblemen

Een paar vlooien kunnen al snel uitgroeien tot een vlooienplaag voor uw hond en ook voor u. Aan een dier met slechts een enkele vlo merkt u niets. Pas vanaf meer dan tien vlooien tegelijk op het dier, heeft het dier constant jeuk. Dat kan leiden tot haarverlies door het krabben. Sommige dieren zijn zelfs allergisch voor vlooienbeten en dan kan een vlooienbeet al voldoende zijn om een heftige allergische reactie te veroorzaken. Daarnaast kunnen vlooien uw huisdier ook besmetten met lintwormen.

Er zijn maar een paar vlooien nodig om uw hele huis te besmetten. Vrouwelijke vlooien leggen eitjes, tot wel 50 per dag per vlo! Deze eitjes vallen van het dier af in de omgeving waar ze uitkomen tot larven die weer verpoppen tot nieuwe vlooien. Deze eitjes, larven en poppen komen overal terecht waar het dier ook komt: in het tapijt, tussen vloerplanken, stoffen bank/stoel, mandje van het dier etc. Naast het behandelen van uw huisdier en zijn/haar omgeving is grondig stofzuigen en wassen erg belangrijk bij een vlooienplaag.

Voorkomen is beter dan genezen!

Zoals u ziet kan een enkele vlo in korte tijd voor grote problemen voor het dier en zijn omgeving zorgen. Daarom raden wij aan om uw huisdier preventief te behandelen tegen vlooien, zodat u deze problemen voorkomt.

Wanneer u uw huisdier ontvlooit, doe het dan grondig. Gebruik goede producten (haal ze bij een dierenarts, in de dierenwinkels liggen producten die niet goed werken) en doe het vaak genoeg (alle pipetten die werken, werken maximaal vier weken). Behandel ook alle dieren in huis tegelijk. Heeft uw dier een vlooienbesmetting? Neem dan contact op met de kliniek zodat we samen een behandelplan kunnen maken. 

De ziekte van Parvo is een virale infectie die een ernstige aantasting van het spijsverteringsstelsel en/of hartspier veroorzaakt en vrijwel altijd een dodelijke afloop kent. De infectie veroorzaakt vooral bij jonge dieren problemen, maar ook oudere dieren kunnen de ziekte krijgen. Het parvovirus bij de hond is nauw verwant aan het parvovirus bij de kat welke kattenziekte veroorzaakt. Het hondenvirus is echter niet besmettelijk voor de kat en andersom. Besmetting gaat vaak door direct contact tussen honden, maar het virus kan zeer lang overleven in de omgeving en besmetting kan daardoor ook verlopen via schoenen, kleding, voerbakken, manden etc. Het virus komt met name in Oost-Europa nog veel voor. Door de illegale import van honden uit deze landen zien we ook in Nederland het aantal parvoinfecties stijgen.

Symptomen

Hierbij worden de darmen volledig kapot gemaakt door het virus. De klachten beginnen met anorexie (niet meer willen eten), koorts en braken. Het braaksel is vaak grijs van kleur. Binnen 24 uur begint het dier met diarree, de ontlasting is in eerste instantie geelgrijs maar wordt snel erg waterig met veel bloed. Door deze ernstige darmontsteking droogt het dier erg snel uit en sterft vaak binnen twee dagen nadat de eerste klachten werden gezien. Wanneer er op tijd wordt ingegrepen lijkt het dier soms op te knappen van een infuus om een dag later alsnog plotseling te overlijden. Ongeveer 50% van de pups overlijdt in dit stadium.

Als de dieren het eerste stadium hebben overleefd en de darmen zich hebben hersteld, ontstaat na ongeveer vijf weken een ontsteking van de hartspier. Meestal overlijdt het dier plots zonder voorafgaande symptomen. In dit stadium overlijdt ongeveer 70% van de pups alsnog.

Diagnose

Wanneer er op basis van de symptomen en het verloop van de klachten aan de ziekte van Parvo wordt gedacht, kan dit door middel van een SNAP test worden bevestigd. Via zo'n test worden antistoffen tegen het virus in het bloed opgespoord.

Behandeling

De virusinfectie zelf kan niet behandeld worden. Wanneer er snel genoeg wordt ingegrepen is het mogelijk om het dier door de ziekte heen te trekken, dit betekent een vrij intensieve behandeling waarbij de symptomen worden bestreden. Deze behandeling komt echter voor de helft van de dieren te laat.

Voorkomen

U kunt deze ziekte voorkomen door uw hond goed tegen deze ziekte te laten vaccineren. Daarnaast raden wij u nadrukkelijk af om honden aan te schaffen die zijn geimporteerd uit het buitenland door individuen of niet erkende stichtingen. Dit omdat parvo nog zeer veel voorkomt in Oost-Europa en wanneer deze dieren ongevaccineerd naar Nederland worden gehaald, krijgt u te maken met een doodzieke pup!

Een voedselallergie kan plots op komen zetten, ook als een dier al jarenlang dezelfde voeding krijgt. We zien het probleem echter vooral bij jonge dieren jonger dan een jaar leeftijd. Er zijn enkele rassen met een verhoogd risico: de West Highland White Terriër, Cocker Spaniël, Ierse Setter, Engelse Bull Terriër, Golden Retriever, Labrador Retriever en de Poedel. 

Wat is het?

Bij een voedselallergie reageert het afweersysteem van het lichaam te gevoelig op bepaalde bestanddelen van het voer. Hierdoor kunnen maag/darmklachten ontstaan zoals braken en diarree, maar in de meeste gevallen wordt er een heftige jeuk waargenomen. Meestel worden dieren allergisch voor eiwitten in de voeding. De belangrijkste eiwitbronnen die allergie kunnen veroorzaken zijn: rundvlees, zuivel en tarwe. Maar ook lamsvlees, kippenvlees, soja en ei staan er om bekend regelmatig voedselallergiën bij huisdieren te veroorzaken. 

Symptomen

Voedselallergie gaat vaak gepaard met een heftige jeuk waarbij anti-jeukinjecties vaak amper effect hebben. Doordat de dieren veel krabben, bijten en likken als reactie op de jeuk, creëren zij huidirritaties en kale plekken. Deze kaalheid en huidirritatie kan overal op het lichaam optreden, maar meestal zijn de buik en binnenkant van de poten aangetast. De binnenkant van de oren zijn vaak ook geïrriteerd, waardoor we vaak ook oorontstekingen als gevolg van de voedselallergie zien. 

Diagnose

Op basis van de symptomen kan er een vermoeden van voedselallergie ontstaan. Maar de bovenstaande symptomen kunnen we ook bij andere soorten allergieën zien. Er bestaat helaas geen simpele test om na te gaan tegen welke stof het dier allergisch is. Doorgaans wordt de diagnose gesteld met een speciale dieetvoeding. In zulke dieetvoeding zijn de eiwitten in dusdanig kleine stukjes geknipt dat het lichaam de eiwitten niet meer herkent en er dus niet meer allergisch op reageert. Wanneer het vermoeden van voedselallergie gerezen is, wordt het dier gedurende zes weken op dieetvoeding gezet. Zijn de klachten weg na deze zes weken? Dan is de diagnose voedselallergie gesteld.

Behandeling

Als de diagnose gesteld is kan de zoektocht worden gestart naar een voeding waarvoor uw hond niet allergisch is. Dit is vrijwel altijd een speciale dieetvoeding en in sommige gevallen doet het dier het alleen goed op een diagnostisch dieet (zoals bovenstaand vermeld). Een allergie kan niet "genezen" worden. Een dier met voedselallergie zal dus levenslang op speciale voeding moeten blijven staan. Daarnaast is het belangrijk om andere allergische reacties, zoals vlooienallergie, te voorkomen door dieren goed en regelmatig te ontvlooien. 

De ziekte van Lyme is de meest voorkomende door teken overgedragen infectie in Europa. De ziekte wordt veroorzaakt door de spiraalvormige bacterie Borrelia die zowel bij mens als dier de ziekte van Lyme kunnen veroorzaken. De ziekte wordt overgebracht door met name de tekensoort Ixodes Ricinus die in heel Europa voorkomt. De teek komt vooral voor in bosrijke omgevingen, waterrijke gebieden en plekken met hoog gras zoals heide, parken maar ook uw eigen tuin! Teken zijn actief van het voorjaar tot diep in het najaar.

Risico's

In Nederland is zo'n 20% van alle teken besmet met borrelia. Alle honden lopen na een beet van een geïnfecteerde teek het risico de ziekte van Lyme te ontwikkelen. Het kan maanden duren voordat de symptomen van deze ziekte zichtbaar worden. Niet zelden toont een besmette hond pas symptomen twee tot vijf maanden na een tekenbeet. Veel geïnfecteerde honden tonen helemaal geen ziekteverschijnselen. Zoals gezegd is de ziekte van Lyme ook besmettelijk voor mensen, door een inadequate tekenbehandeling van onze huisdieren heeft de teek zich de laatste jaren massaal verspreid over Nederland. Dit heeft geleid tot een massale toename van het aantal gevallen van ziekte van Lyme bij de mens. Zo kwamen er in de gemeente groningen in 1994 nog slechts 25 tot 50 gevallen bij de mens per jaar voor, inmiddels zijn dat er al meer dan 200!

Symptomen

De meest geziene symptomen bij huisdieren zijn kreupelheid doordat één of meerdere gewrichten gaan ontsteken, koorts en sloomheid. Minder voorkomende symptomen zijn ontstekingen van de nieren en hartspier of zenuwafwijkingen. Oudere honden en honden met een slechte afweer zijn vatbaarder voor de ziekte. Omdat de zichtbare symptomen die op Lyme kunnen wijzen vrij algemeen zijn en makkelijk verward kunnen worden met een andere ziekte, dient u altijd uw dierenarts te raadplegen wanneer u een of meerdere van bovenstaande symptomen waarneemt!

Behandeling

Wanneer u het vermoeden heeft dat uw hond aan de hier genoemde aandoening lijdt, gaat u dan met uw dier naar de dierenarts. Deze zal uw dier onderzoeken, de diagnose stellen en in overleg met u de beste behandeling bepalen.

Voorkomen

Het is mogelijk om de ziekte van Lyme te voorkomen. Een teek begint pas met bloedzuigen (en hiermee ook de uitwisseling van besmet speeksel) na 24 uur op het dier of mens te zitten. Door uw huisdier na iedere wandeling goed te controleren en teken tijdig met een tekentang te verwijderen kunt u besmettingen voorkomen. Het is lastig om een hond na iedere wandeling goed te controleren en teken zijn klein en kunnen makkelijk gemist worden. Daarom wordt er aangeraden om uw hond preventief te behandelen tegen teken. Dit kan met vlooienpipetten die ook tegen teken werken (mits u een goedwerkend product uitzoekt). Daarnaast is het mogelijk om uw hond tegen de ziekte van Lyme te beschermen door middel van een vaccinatie. 

De ziekte van Weil, ook wel leptospirosis genoemd, is een ziekte die wordt veroorzaakt door bacteriën en is voor alle zoogdieren besmettelijk. Niet iedere diersoort zal er echter ziek van worden, de hond en de mens zijn wel erg vatbaar voor de ziekte. De bacterie wordt vooral door wilde knaagdieren (ratten) overgedragen en kan goed overleven in stilstaand water. Wanneer uw hond dus vaak kleine knaagdieren vangt en op eet, of wanneer deze veel zwemt in stilstaand water, is er groot risico op het opdoen van ziekte van Weil. Aangezien u zelf ook besmet kunt worden via uw hond, is het aan te raden uw hond(en) goed tegen deze ziekte te beschermen. 

Symptomen

De bacteriën vermenigvuldigen zichzelf in het bloed en produceren hierbij gifstoffen die de bloedvaten aantasten met bloedingen tot gevolg. Daarnaast komen de bacteriën in organen terecht waar ze blijvende schade veroorzaken, met name in de nieren. De symptomen kunnen daardoor sterk uiteenlopen. Vaak begint het met koorts, braken, diarree en anorexie (niet meer willen eten). Door aantasting van de nieren kan het dier zichzelf gaan vergiftigen waardoor er neurologische klachten optreden. Als de lever aangetast raakt zal deze gaan ontsteken met geelzucht tot gevolg. Als het dier de infectie te boven komt, zal hij of zij daarna blijvende schade aan lever en/of nieren hebben en daar levenslang bij moeten worden ondersteund. Aangezien de bacterie in de nieren gaat zitten, komt deze ook in de urine terecht. Deze urine is daarmee besmettelijk voor andere dieren en mensen!

Diagnose

Omdat de ziekte van Weil niet specifieke klachten veroorzaakt, is op basis van de symptomen geen diagnose te stellen. Daarom zal de aanwezigheid van de bacterie moeten worden aangetoond in bloed of urine via een kweek.

Behandeling

Wanneer u het vermoeden heeft dat uw dier aan de hier genoemde aandoening lijdt, gaat u dan met uw dier naar de dierenarts. Deze zal uw dier onderzoeken, de diagnose stellen en in overleg met u de beste behandeling bepalen. U kunt deze ziekte voorkomen door uw hond te laten vaccineren.